kim olduğumu henüz bilmiyorsun.
keskin bir ironiyle ayrıldığımı etrafımda sürüp giden her şeyden,
şeffaf olduğumu, AMORF olduğumu,
aynada iki yıldır görmediğimi yansımamı…

hadsiz bir şakayı arsızca sürdürüyorum: hayattayım.
ve sen
kim olduğumu henüz bilmiyorsun.

belki bir zamanlar öğrenmiştin, unuttun.
bilmiyorsun. önemi yok.
‘’gel’’ deyişinle kendimi çöpe atmak isterdim, bilmiyorsun.
ve yine de her yerden bana sesleniyorsun. çarpık bir mizah anlayışı.
öyle özlemek gibi bir şey değil bu.
şair olsam bir sürü şeye benzetebileceğim bir şey, gel gör ki değilim.
gerçi sen kim olduğumu henüz bilmiyorsun.
kendisiyle beslenen bir yamyamım. bunu öğreneceğin güne hazırlanıyorum.

mesih gibi uzaktan, çok uzaktan varlığını sezeceğim güne.
çünkü o gün ki her şey bir sona varacak
ve biz,
senin neon varlığınla,
tanrı’nın iltihaplı eklemlerine tutunacağız.
bizi ayıran keskin bir ironi. komik, değil mi?
yani hiçbir şey değişmeyecek kısacası.
değişmedi de.
Sonsuzluk denen o kara mavi alevler içinde raks edeceğiz.
kim olduğumu henüz bilmiyorsun, her şeyden iyi biliyorum bunu.
ve ah bilsen bu eminlik ne kadar berbat ve huzur dolu!