Dolanıp duruyorum derin ve ıssız vadilerin bağrında,
Sanki bir bataklık gibi çekiyor
Her adımda daha derine
Bu karanlıklar dönüşüyor ışığa;
Nefes kesen bir ürkünçlüğe
Buluyorum kendimi her seferinde
gerçek ve düşün arasında bir silüette

İçimde binbir hayal yeşilleniyor
Kelimelere nasıl dökeceğimi bilemediğim
Haykırabilsem bir kez, şu yemyeşil vadiye,
nefesimin son demine kadar,
Sevdamı gökteki yıldızlara...